Over giraffen, pandemieën en videogames

In elke top 100 videogames aller tijden scoort The Last Of Us erg hoog. Ik kocht dit spel destijds voor de PlayStation 3 op de dag dat het uitkwam. Maar in 2013 had ik het drukker met feesten dan met thuiszitten, en ik geraakte er nooit echt aan. Ik speelde een stuk, maar niet lang genoeg om goed te beseffen wat voor meesterwerk ik liet liggen.

De PlayStation 3 werd hier opgevolgd door een Xbox One, en ik kon op mijn kin kloppen voor al die sublieme PlayStation exclusives die de Sony studios maar bleven uitkakken.

Sinds kort staat er hier een PlayStation 5 te ronken, en de reden waarmee Sony me bij hun presentatie finaal over de streep getrokken heeft is de PS Plus Collection: een collectie van 20 van die PS-exclusive games van de vorige generatie. Parels zoals Detroit: Become Human, God Of War, The Last Guardian maar dus ook The Last Of Remastered.

Het verhaal

Voor we aan de giraffen komen, toch nog even het verhaal kaderen, voor wie de afgelopen 7 jaar onder een steen geleefd heeft. The Last Of Us gaat over een pandemie. Eentje die nog niet iets erger is dan die waar wij ons nu in bevinden: geïnfecteerden worden namelijk zombies, en eens gebeten word je er zelf één.

** milde spoilers ahead **

Je speelt The Last Of Us als Joel, een veertiger, die in het begin van de pandemie (na een ijzersterke openingsscene) zijn dochter verliest. Fast-forward 20 jaar en je wordt gevraagd om Ellie, een tienermeisje dat immuun blijkt te zijn voor beten van geïnfecteerden naar een rebellengroep (de Fireflies) te brengen.

Een redelijk bekend post-apocalyptisch verhaal, zoals bijvoorbeeld ook al aangehaald in Children of Men of The Road.

Onderweg naar die Fireflies kom je heel veel gruwel tegen. Hordes geïnfecteerden, maar ook andere mensen, die allemaal op hun eigen manier bezig zijn met overleven. Maar ook in afwezigheid van leven is het spel donker, je verkent huizen, kantoren en winkels en ontdekt zo levens die verloren gegaan zijn, en wat twintig jaar leegstand met een gebouw doet.

Het spel is opgedeeld in seizoenen, en elk seizoen eindigt met een stomp in de maag en een fade to black. En elke keer had ik zin om mijn PlayStation uit te zetten en even gewoon een half uur in de verte te staren.

Zeker na de winter. De finale hiervan speel je als Ellie, en je bevindt je in ondergesneeuwd winterdorp ergens in Colorado. De uren ervoor is het karakter van de “slechterik” David diep uitgewerkt. Hij is geëvolueerd van de charismatische man die je toevallig tegenkomt aan het begin van de winter (waar je ook zij aan zij mee vecht) tot het monster dat je ontdekt dat hij echt is.

Tegenover dat monster sta je op het einde van het wintersegment in een brandend restaurant, en het eindigt absoluut gruwelijk. Fade to black.

This here giraffe

Al een geluk wisten de gamedesigners dat je na zo’n scene niet nog meer lelijkheid kan steken. De lente begint met heldere kleuren, en een Ellie die duidelijk stiller en meer teruggetrokken is.

Je bevindt je in Salt Lake City en het ziekenhuis waar je Ellie heen moet brengen is letterlijk binnen handbereik. Je moet gewoon nog even door een busterminal.

Ideale plek om honderden infected in te steken moeten de designers gedacht hebben. Maar dat deden ze niet, en in de plaats kozen ze voor één van de mooiste scenes die ik ooit in een videogame heb meegemaakt.

Op een bepaald moment in die busterminal geef je Ellie een zetje zodat ze een ladder kan aangeven. Die ladder valt bijna op je hoofd want Ellie is ineens heel opgewonden, want ze ziet iets. Wat volgt zijn vijf minuten pure magie.

Vlakbij de busterminal moet ooit een zoo geweest zijn, en de kudde giraffen loopt nu rond op wat ooit het sportveld was.

Geprakt tussen al de gruwel van The Last Of Us zit ineens zoveel menselijkheid. Even een rustpunt. Het lijkt een klein moment, maar het is zo prachtig. Het is even broodnodige veiligheid en de batterijen terug opladen, vooraleer je aan het laatste (ontzettend) zware stuk van het spel begint.

Terwijl je samen met Ellie daar op het dak staat te genieten van het uitzicht op de giraffen zie je duidelijk de deur waar je heen moet om verder te gaan. Je beseft dat eens je daar door gaat je terug naar de harde realiteit gaat en dat dit mooie moment voorgoed gedaan is.

Maar voorwaarts is de enige weg. Of zoals Ellie zelf zegt vlak voor je de deur in gaat: “After all we’ve been through. Everything that I’ve done. It can’t be for nothing.”

Woorden die na het einde nog als een boemerang terug in je gezicht knallen. Zoals heel het spel trouwens. Wat een prachtprestatie van ontwikkelaar Naughty Dog. Ik begin instant aan de DLC en aan deel 2.

Trouwens, tijdens het spelen kon ik soms niet anders dan parallellen trekken met de huidige pandemie. Ok, we worden geen zombies, maar het afgelopen jaar heeft het er ook soms zwart en uitzichtloos uitgezien. We zijn ook allemaal meer dan eens een stukje menselijkheid kwijtgespeeld. Hoop en wanhoop wisselen zich nog steeds af. Maar onthou: er zullen altijd giraffen zijn. Letterlijk, maar vooral figuurlijk. Koester die momenten.

---

Hallo Alexander De Croo, doe de dierentuinen eens terug open. Wel musea maar geen zoo?
Slaat nergens op.